Δεν ξέρω αν πάντα ήταν έτσι και εγώ απλά το συνειδητοποιώ τώρα. Πιθανά και ναι, Πιθανά να ήταν έτσι στους αιώνες των αιώνων και, άτομα όπως....
εγώ, απλώς να αρνούνταν να το παραδεχθούν. Ασυναίσθητα δηλαδή γιατί δε νομίζω να μπορεί ένα υγιώς σκεπτόμενο κατά τ’ άλλα άτομο να το βλέπει και απλώς να αποφεύγει συνειδητά να το παραδεχθεί.
Τώρα βέβαια, πολλοί μπορεί να αρχίσουν να αναρωτιούνται και δικαιολογημένα, για το πώς ακριβώς το εννοώ αυτό το «έχει χαλάσει». Γιατί, θα σου πουν: «Οκ, μπορεί και να έχει χαλάσει αλλά, εσύ ρε φίλε, σε τι ακριβώς αναφέρεσαι και, κυρίως, γιατί το λες;!».
Ο κόσμος λοιπόν, ξαναλέω, έχει χαλάσει. Έχει χαλάσει όσο αφορά το ίδιο του το μυαλό. Έχουν χαλάσει οι σκέψεις του ή, ακόμα καλύτερα, ο τρόπος που αυτές προκύπτουν, ο τρόπος που σκέφτεται δηλαδή.
Δε λέω πως αυτό το κατάφερε από μόνος του ο καθένας από τους παθόντες. Κατά πάσα πιθανότητα όχι! Αυτά γίνονται σε συνεργασία με τις διάφορες «συγκυρίες». Συγκυρίες που, οι περισσότερές τους μάλιστα, δε θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν καν ως τυχαίες.
Το «καυτό» το ζήτημα τώρα είναι ότι, πάει, χάλασαν τα μυαλά μας! Και χάλασαν μέσα σ’ έναν, φαινομενικά, τελείως «αδικαιολόγητο» για τέτοιο χάλασμα «περιβάλλοντα χώρο». Ωστόσο, αυτό ακριβώς που, αρχικά, μπορεί να δείχνει ως η καλύτερη δικαιολογία στο να μην δικαιολογείται αυτό που λέω, αν το καλοεξετάσουμε, θα δούμε πως, αντιθέτως, είναι η καλύτερη δικαιολογία υπέρ του!
Ο «περιβάλλοντας χώρος» μας λοιπόν, την σήμερον, δείχνει να είναι ένας χώρος με υπερπληθώρα πληροφόρησης, προσβασιμότητας στην πληροφόρηση, πόρτες που, πρακτικά, δεν έχουν τρόπο πια να μένουν ερμητικά κλειστές, φθηνές ευκαιρίες διάφορες και από διάφορους προς το καθετί και ένα σωρό άλλα λιγότερο ή περισσότερο παρόμοια και με διάφορους φαντεζί τίτλους που δεσπόζουν μια χαρά στις σύγχρονες κοινωνίες μας. Ακόμα κι εδώ, στην υποτιμημένη πια Ελλάδα, όλα αυτά είναι ξεκάθαρα, διακριτά και αντιληπτά. Πολύ περισσότερο βέβαια σε άλλες, ισχυρότερες οικονομικά χώρες. Και προσοχή, είτε «ανατολικογενείς» είτε «δυτικογενείς» χώρες.
Ωστόσο, αν δούμε λίγο προσεκτικότερα, αν δηλαδή καταφέρουμε απλά να πετάξουμε τις «διαφημίσεις» απ’ το φόντο και αφήσουμε να φαίνεται, πιο εστιασμένα, το ίδιο το «τι συμβαίνει γύρω μας», θα δούμε ότι αυτή, η ίδια η δήθεν «υπερπληροφόρηση», ουσιαστικά είναι συγκεντρωμένη παραπληροφόρηση. Εντάξει, όχι και τα πάντα βέβαια αλλά, δυστυχώς, πολύ μεγάλα πια ποσοστά τους. Τόσο μεγάλα που, πλέον, καταντά πάρα μα πάρα πολύ δύσκολο και ιδιαίτερα για τον «κοινό θνητό», το να μπορεί να διακρίνει έγκαιρα, τι απ’ όλα αυτά είναι πραγματικά αξιόλογο, τι αληθινό, τι βασισμένο σε απτά στοιχεία, τι τέλος πάντων είναι πληροφορία και τι όχι. Τα πάντα μπορούν να «βαπτιστούν» ως γεγονότα είτε έμμεσα είτε και ξεδιάντροπα άμεσα, ακόμα και με «σαφή» λόγο!
Αυτό το κακό, ανεξάρτητα από το πού, το πότε και το γιατί ξεκίνησε, εξαπλώθηκε σύντομα, σα «συνήθεια», από τα ΜΜΕ.
«Βασιλική» συμμετοχή σε αυτό έχει βέβαια από παλιά, ο «δούρειος ίππος» των σπιτιών μας, η τηλεόραση! Δεν εννοώ τη συσκευή βέβαια αλλά τις κερδοσκοπικές εταιρίες που στηρίζουν οικονομικά την ευρύτερη λειτουργία της και, «κατά κόσμον», φέρουν έναν τόσο «ευγενή», «αθώο», γενικό και απρόσωπο τίτλο. Τα «κανάλια»!
Έβγαινε λοιπόν εκεί ο κάθε «όμορφος», «όμορφα» ντυμένος και έλεγε, με «όμορφο» τρόπο, τις «ομορφιές» του! Έλεγε δηλαδή ό,τι ήθελε είτε ο ίδιος είτε, τις περισσότερες φορές, ό,τι ήθελαν αυτοί που του κούναγαν τα νήματα κατά τα χοντρά συμφέροντά τους. «Νήματα» που είτε μεταφράζονταν κατευθείαν σε παχυλότατες αποδοχές είτε σε γρήγορες έως κι «εκρηκτικές» εξελίξεις της καριέρας τους, της προσωπικής τους θέσης στον «οργανισμό» αλλά ακόμα και στενών συγγενών τους.
Κάθε μέρα, εδώ και χρόνια, βομβαρδιζόμαστε από μεγατόνους άμεσων ή έμμεσων διαφημίσεων και κατευθυνόμενων δηλώσεων με περίτεχνο περιτύλιγμα. Γινόμαστε θεατές ενός σύνθετου κουκλοθέατρου σε μεγάλο βαθμό και συχνότητα ενώ, ασυναίσθητα, έχουμε πειστεί οι περισσότεροι πως κάπως έτσι είναι και ο κόσμος γύρω μας. Ένας κόσμος κουκλοθέατρο με μαριονέτες! Το χειρότερο δε είναι ότι αναλαμβάνουμε κι εμείς οι ίδιοι τους απαιτούμενους ρόλους σε όλο αυτό και μάλιστα τόσο επίμονα και με τόσο μένος που, όταν για κάποιον λόγο τύχει να ξαναδούμε την πραγματικότητά μας, να μας φαίνεται αυτή πια ψεύτικη και να την αποστρεφόμαστε με κάθε τρόπο.
Απ’ την άλλη, η αλήθεια είναι πως η πραγματικότητά μας, με όλα αυτά που έχουν μεσολαβήσει και με τον τρόπο που την παραμελούμε τόσο καιρό, έχει καταντήσει αρκετά «εφιαλτική». Δεν είναι απλώς ιδέα μας δηλαδή. Έχει γίνει σχεδόν αποκρουστική!
Μα δεν είναι αυτή η τέλεια εξέλιξη για αυτούς τους... «κάποιους»;! Αυτούς τους, συγκριτικά, πολύ λίγους;! Δεν είναι επιτυχία;!
Τι άλλο θέλανε;! Να μας κάνουν να πιστεύουμε αυτά που θέλουν ώστε να τα υπηρετούμε αβίαστα και αρκετά ανέξοδα για αυτούς, με τη δικιά μας θέληση και, μάλιστα, να έχει διαμορφωθεί έτσι πια η πραγματικότητά μας που, ακόμα κι αν καταφέρουμε να την δούμε, να θέλουμε να κλείσουμε τα μάτια μας και να παραμείνουμε στο... «όνειρο»!
Μετά απ’ όλο αυτό, τι μπορεί κανείς να περιμένει από τα μυαλά μας και τις σκέψεις μας;!
Τι μπορεί να ελπίζει;!
Πόσο αισιόδοξος μπορεί να παραμένει για τις εξελίξεις;!
Μέσα από ένα αλαλούμ «μεταφράσεων» για το καθετί, πώς μπορεί ένα άτομο να βγάζει τα σωστά συμπεράσματα για αυτό το «καθετί»;
Πώς θα μπορούσε, φέρ’ ειπείν, να ξεχωρίσει το ποιος δίπλα του είναι ο σωστός και ποιος ο λάθος;! Ποιος θέλει το καλό του και ποιος απλά να τον κοροϊδέψει και να τον εκμεταλλευτεί; Ποιος του λέει αυτό που πραγματικά νιώθει και ποιος ερμηνεύει ρόλους;! Ποιος είναι σαν αυτόν ή κι ακόμα χειρότερα απ’ αυτόν και ποιος ανήκει στην κάστα των «αφεντικών» του;! Ποιος τέλος πάντων δεν θέλει τίποτα παραπάνω από την βελτίωση του κόσμου και ποιος απλά προασπίζεται ό,τι θέλει απλά και μόνο για να πετύχει τους στόχους του;!
Έτσι, σε πάρα πολλές περιπτώσεις, ο καθένας μας αρχίζει είτε απλά να αδιαφορεί σχεδόν για τα πάντα γύρω του άρα και για την δική του προδιαγεγραμμένη, από κάποιους, καταστροφική πορεία είτε ταμπουρώνεται στο εγώ του και αρχίζει να πολεμά ό,τι ζωντανό προλαβαίνει να εντοπίσει γύρω του, με αποτέλεσμα βέβαια έτσι, να χάνει αργά η γρήγορα κάθε ελπίδα και για οτιδήποτε θετικό.
Κοιτάξτε προσεκτικά γύρω σας! Όσοι τουλάχιστον έχετε καταφέρει να μπορείτε ακόμα να καταλαβαίνετε αυτά που λέω και να μη προλάβατε να τα κατατάξατε π.χ. ως «ανοησίες», «αερολογίες» κλπ.
Κοιτάξτε και παρατηρήστε τους ανθρώπους.
Όχι απλά το «περίβλημά» τους. Τις πράξεις τους, το πώς λειτουργούν δηλαδή στις, έστω και κάπως, προσωπικότερες στιγμές της καθημερινότητάς τους. Δεν εννοώ βέβαια μέσα στην οικογένειά τους γιατί, αυτό, μπορεί και να μην είναι εύκολα ορατό στον καθένα. Εννοώ στις στιγμές που έχει ο καθένας την ευχέρεια να λειτουργήσει με τα δικά του κριτήρια. Όταν μπορεί δηλαδή, πολύ απλά, να κάνει είτε το σωστό είτε το λάθος από δική του πια επιλογή.
Εστιάστε στο τι κάνει αλλά και το πώς το κάνει.
Αν μη τι άλλο θα δείτε πως αποκτά ενδιαφέρον η παρατήρηση. Όχι βέβαια ως κουτσομπολιό αλλά στατιστικά, ως προς το τι θα συλλέξετε δηλαδή και το τι συμπεράσματα θα σας προκληθούν.
Π.χ.:
Δείτε το πώς οδηγεί. Και σε «ζορισμένες» συνθήκες αλλά και σε «χαλαρές». Η κάθε κατάσταση έχει την αξία της!
Δείτε το πού και πώς παρκάρει αλλά και το πώς φεύγει μετά το παρκάρισμά του. Πόσο υπολογίζει τον όποιο διπλανό του, πεζό η μη, με ειδικές ανάγκες ή μη.
Δείτε το πώς μιλά σε δημόσιους χώρους για προσωπικότερα ζητήματά του. Προσέξτε δηλαδή το πόσο εύκολα θεωρεί πως, ουσιαστικά, δεν υπάρχει κανένας άλλος γύρω του. Κανένας που να αξίζει την σημασία του. Είναι σα να είναι μόνος του. Οι όποιοι υπόλοιποι είναι απλές «λεπτομέρειες» του κόσμου του.
Δείτε τη συμπεριφορά του σε μια κατάσταση μη οργανωμένης αλλά σειριακής αναμονής του μαζί με άλλους. Σε κάτι σαν αυτό που λέμε «στην ουρά». «Πώς είναι δυνατόν να με καθυστερούν αυτοί οι τιποτένιοι - κορόιδα - ηλίθιοι κοκ;». Δεν το ακούς να το λέει, το βλέπεις όμως στα μάτια του και, κυρίως, στις πράξεις του.
Δείτε το πώς «σχολιάζει» - «συμμετέχει» στο διαδίκτυο. Συνήθως βέβαια πίσω από «μάσκες» με δήθεν «άποψη». Το βλέπεις σε forums, σε blogs, σε facebook σχεδόν παντού. Πόσο εύκολα μπορεί να γίνει απόλυτα ισοπεδωτικός. Σχεδόν πάντα βρίσκει τον δρόμο να αναδείξει τα όποια κόμπλεξ του. Κάθε φορά η ίδια συνταγή. Πρόχειρα επιχειρήματα, ακόμα πιο πετυχημένα μάλιστα, αν προέρχονται από μια κάπως «εξειδικευμένη» ανά περίπτωση γνώση του. Ένα κάπως «ευρηματικό» αλλά συχνά και χυδαίο «χιούμορ». Κυρίως μειωτικοί αλλά πιασάρικοι χαρακτηρισμοί προς κάθε άλλον που τολμά να δείχνει ότι έχει μια κάπως διαφορετική άποψη από την δική του. Το τελευταίο μάλιστα, ανεξάρτητα με το αν τυχαίνει να είναι και αντικειμενικά σωστή, λεπτομέρειες! Δεν διστάζει να προσπαθεί να πληγώνει με κάθε τρόπο και μέσο, ακόμα και με παραποιημένη διάρρευση δήθεν προσωπικών δεδομένων του «αντιπάλου», ακόμα κι αν αυτός δεν ανταποδίδει με τίποτα παρόμοιο!
Δείτε το πώς πετάει τα σκουπίδια του. Οπουδήποτε χρειάζεται να τα πετάξει και οποιουδήποτε είδους σκουπίδια. Από πάνω του να φύγουν και όλος ο υπόλοιπος χωροχρόνος είναι μια απέραντη και, ομολογουμένως, τόσο «βολική» χωματερή.
Δείτε το πώς διασκεδάζει. Το τι χρειάζεται για να φτάσει σε «επίπεδο» διασκέδασης. Το τι θεωρεί διασκέδαση. Το πώς είναι ο ίδιος μετά την διασκέδασή του αλλά και πώς συμπεριφέρεται στους γύρω του.
Μοιάζει ατελείωτος ο κατάλογος των παραδειγμάτων που θα μπορούσα να φέρω εδώ όμως θεωρώ πως και τα όσα ήδη ανέφερα είναι υπεραρκετά στο να «ζωγραφίσουν» αυτό που εννοώ.
Προφανώς και, όλα τα παραπάνω όπως ξαναείπα, δεν είναι τωρινά. Τώρα πια όμως έχουν αρχίσει να αυξάνονται και σε συχνότητα και σε ισχύ.
Μου θυμίζουν πλέον κάτι σε χιονοστιβάδα που καταστρέφει ότι βρει στο διάβα της ή, για όσους προτιμούν τα πιο «ζεστά κλίματα», μια πύρινη λαίλαπα που όλο φουντώνει και καίει τα πάντα γύρω της.
Και στις δύο καταστροφικές παρομοιώσεις μου, ένα είναι το κύριο κοινό. Το αποτέλεσμά τους που δεν είναι άλλο παρά καταστροφή και πόνος. Ανεξέλεγκτη ισοπέδωση των πάντων. Καλών - κακών, όμορφων - άσχημων, έξυπνων - χαζών, πλούσιων - φτωχών κοκ.
Και καταλήγω περίπου όπως ξεκίνησα:
Τελικά, ο κόσμος έχει χαλάσει και μάλιστα πολύ!
Μόνο που, φοβάμαι, χαλάστηκα κι εγώ...
ΚΛΙΚΑΡΕ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΚΑΝΕ FOLLOW ΣΤΟΝ ΠΑΡΛΑΠΙΠΑ
ΣΤΗΡΙΞΕ ΤΟΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΣΟΥ ΠΑΡΛΑΠΙΠΑ ΚΑΝΟΝΤΑΣ LIKE
