Απορούσα, αναρωτιόμουν, έψαχνα, ρώταγα, παρατηρούσα και πολλά άλλα τέτοια…
«κουραστικά».
Όμως ναι! Γενικά θυμάμαι που το έλεγαν και άλλοι από τότε για εμένα. Κάτι του τύπου: «Όλο απορίες είσαι!!!» και, σχεδόν κάθε φορά βέβαια, απορούσα αν το έλεγαν για καλό ή για κακό!
Ακόμα και στο σχολείο. Και εννοώ ήδη από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Ήμουν από τους λίγους που παρέμενα να ρωτώ στην παράδοση του όποιου μαθήματος για κάποιες περεταίρω λεπτομέρειες. Ακόμα και τη στιγμή δηλαδή που, οι περισσότεροι άλλοι συμμαθητές μου, απλά βαριόντουσαν και δεν έβλεπαν την ώρα να βγουν στο διάλειμμα.
Και όχι! Δεν ήμουν καθόλου μα καθόλου «σπασικλάκι». Μη σας πάει το μυαλό σε κάτι τέτοιο. Ίσα - ίσα που δεν μπορώ να χαρακτηρίσω τον εαυτό μου καν σαν πραγματικά καλό μαθητή ή τον μαθητή «πρότυπο». Σε καμία περίπτωση κάτι τέτοιο. Όμως το ενδιαφέρον μου παρέμενε σχεδόν πάντα αμείωτο για καθετί νέο που συναντούσα.
Δεν ξέρω αλλά, ακόμα και τώρα, δεν καταλαβαίνω γιατί όλο αυτό θα έπρεπε να φαντάζει τόσο «παράξενο» σε κάποιους. Ουσιαστικά δηλαδή, εξακολουθώ να απορώ σχετικά!
Όμως οκ, δε μπορώ να πω! Δεν έμενα μόνο με τις απορίες μου!
Πολλές ήταν οι φορές που τις «ηρεμούσα» με κάποιες απαντήσεις. Δυστυχώς βέβαια, όχι πάντα και κατευθείαν με τις σωστότερες απαντήσεις, όμως απαντήσεις τέτοιες που «έδειχναν να κάλυπταν» τις απορίες μου, τουλάχιστον αρχικά.
Φυσικά, ήταν πάρα πολλές οι φορές που, μετά από μια απάντηση, γεννιόταν κατευθείαν, μ’ έναν μαγικό τρόπο θαρρείς, μια νέα μου ερώτηση ίσως και πιο σύνθετη και πιο «απαιτητική» από την πρώτη. Αν έκρινα ότι με έπαιρνε να το «ζορίσω» άμεσα για λίγο ακόμα, την έριχνα κι αυτή στο τραπέζι. Αν όμως έδειχνε «οριακό το περιβάλλον», την φύλαγα για μια άλλη καταλληλότερη φορά, στην πρώτη ευκαιρία δηλαδή. Την φύλαγα ζωντανή μέσα μου και, όσο και να με έκαιγε, μόλις έβρισκα την σωστή στιγμή, την ελευθέρωνα να πετάξει μαζί με την φαντασία μου, προς τον ουρανό των πιθανών απαντήσεων!
Αν απαιτούσα από τον εαυτό μου έναν σύντομο απολογισμό σχετικά με αυτό μου το χαρακτηριστικό ή και τάση αν θέλετε, θεωρώ ότι θα κατέληγα στο συμπέρασμα πως μου βγήκε περισσότερο σε καλό παρά σε κακό όλο αυτό.
Ίσως τώρα κάποιοι αναρωτηθούν: «Μα γιατί να μπορούσε να βγει και σε κακό κάτι τέτοιο;!»
Η σχετική απάντηση προκύπτει ευκολότερα, αν αναλογισθεί κανείς βαθύτερα, το πώς μπορεί να εξελιχθεί ως τάση η «περιέργεια» και η «απορία», στο μεταβατικό στάδιο από την παιδική προς την εφηβική ηλικία. Ίσως έτσι λοιπόν, κοντοσταθεί τρομαγμένος μπροστά σε αυτά που θα δει να σχηματίζονται ως πιθανά σενάρια. Ακόμα περισσότερο δε στις σχετικά σύγχρονες εποχές μας που, ειδικά για Ελλάδα, αφορούν δεκαετίες από του 70' και μετά.
Μη ξεχνάμε πως, η εφηβεία, έχει μεταξύ των άλλων κάποια τόσο έντονα και, πολλές φορές, σχεδόν επικίνδυνα για τον ίδιο τον έφηβο χαρακτηριστικά. Τέτοια χαρακτηριστικά δηλαδή που κυριαρχούνται από ισχυρότατες τάσεις αντίδρασης, αμφισβήτησης κοκ. Τόσο ισχυρές μάλιστα που, αν για κάποιον λόγο δεν βρουν κατάλληλες για αυτόν διεξόδους, ενδέχεται να γυρίσουν μπούμερανγκ στο ίδιο το άτομο, με αυτοκαταστροφικές πράξεις και αποφάσεις, έμμεσες ή άμεσες.
Όσο λοιπόν πιο έντονη είναι η τάση της αναζήτησης σε ένα παιδί, κακά τα ψέματα, τόσο μεγαλώνει και ο παράπλευρος κίνδυνος, όλο αυτό, να εξελιχθεί σε αρνητικές εκφάνσεις στην εφηβεία του.
Ευτυχώς βέβαια, δεν αρκεί αυτό το χαρακτηριστικό ενός παιδιού για μια τόσο ιδιαίτερα αρνητική εξέλιξη. Το αποτέλεσμα προκύπτει μαζί και με άλλους ισχυρούς και υπολογίσιμους παράγοντες όπως την υπόλοιπη νεοσχηματισμένη του ψυχοσύνθεσή, την οικογένεια, τους φίλοι, το σχολείο κοκ. Σα να λέμε, τις λοιπές προσλαμβάνουσες και άκρως σημαντικές για αυτόν αρχικές του εικόνες.
Όμως, καλύτερα, ας μην εμβαθύνουμε άλλο εδώ, σε αυτό το τόσο σημαντικό κατά τ’ άλλα ζήτημα.
Ευτυχώς, εμείς τουλάχιστον, την σκαπουλάραμε από τυχόν τέτοια «λούκια», πράμα που το εύχομαι ολόψυχα βέβαια και για όλους!
Σκέφτηκα λοιπόν πως θα ήταν ωραίο ή ίσως και χρήσιμο, να παρέθετα με την ευκαιρία και μια μικρή «συλλογή», λιγότερο ή περισσότερο γνωστών γνωμικών και φράσεων, τέτοιων που και να σχετίζονται με το θέμα μας αλλά και να έχουν κάτι το ιδιαίτερο να μας πουν ή να μας δείξουν με τον τρόπο τους. Δε μπορεί, όλο και κάτι απ' αυτά θα σας κάνει το... «κλικ»!
Ίσως η καλύτερη ερώτηση που πρέπει να αποστηθίσεις και να τη θέτεις ξανά και ξανά είναι: «Ποια είναι πιο ωφέλιμη χρήση του χρόνου μου αυτή τη στιγμή;»
Bryan Tracy (Καναδός συγγραφέας)
ΚΛΙΚΑΡΕ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΚΑΝΕ FOLLOW ΣΤΟΝ ΠΑΡΛΑΠΙΠΑ
ΣΤΗΡΙΞΕ ΤΟΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΣΟΥ ΠΑΡΛΑΠΙΠΑ ΚΑΝΟΝΤΑΣ LIKE
