βαλλιστικό πύραυλο ναυτικής κρούσης από το άρθρο μας στο τεύχος Νο 328 (Σεπτέμβριος 2013)
«Η Κίνα καταφεύγει ήδη και σε άλλες λύσεις, ανάμεσά τους και στην ανάπτυξη ενός βαλλιστικού πυραύλου ναυτικής κρούσης, του DF-21D. Η ανάπτυξη του συστήματος, ως έκδοσης του βασικού διώροφου MRBM (Medium Range Ballistic Missile) DF-21, ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του 2000. Η επιλογή ενός βαλλιστικού συστήματος για την επίτευξη πληγμάτων μεγάλων αποστάσεων σε ναυτικό περιβάλλον είναι μεν λογική, αλλά συνεπάγεται μια σειρά προβλημάτων, που απαιτούν λύσεις.
Το πρώτο και κυριότερο είναι ότι στην κλασική τους εφαρμογή τα βαλλιστικά βλήματα προορίζονται να πλήξουν σταθερούς στόχους, των οποίων η θέση είναι γνωστή εκ των προτέρων, και όχι κινούμενα πλοία σε ανοικτή θάλασσα. Επιπλέον, μια βαλλιστική τροχιά, ακόμη και με τερματική καθοδήγηση για την προσβολή χερσαίων σταθερών στόχων οδηγεί σε σημαντικό λάθος στο σημείο πλήγματος, απαιτώντας πυρηνική κεφαλή για την καταστροφή του στόχου. Όταν ο στόχος είναι ένα κινούμενο αεροπλανοφόρο, ακόμη και με το μέγεθος ενός τέτοιου πλοίου, απαιτείται πολύ ακριβέστερη μέθοδος τερματικής καθοδήγησης, εάν πρόκειται να επιτευχθεί απ’ ευθείας πλήγμα με συμβατική εκρηκτική κεφαλή. Από την άλλη, ο DF-21D αναφέρεται ότι διαθέτει σύστημα τερματικής καθοδήγησης με ραντάρ ή / και ηλεκτρο-οπτικό αισθητήρα με ικανότητα ταυτοποίησης του στόχου, που αποδίδει ικανή ακρίβεια βολής για απ’ ευθείας πλήγμα, όπου με την εκτιμώμενη κεφαλή των 500-600 κιλών μπορεί να θέσει εκτός μάχης ένα αεροπλανοφόρο.
Το δεύτερο πρόβλημα στη χρήση βαλλιστικών πυραύλων ως όπλων ναυτικής κρούσης είναι η στοχοποίηση σε πραγματικό χρόνο, που μπορεί να παρασχεθεί πρακτικά μόνο μέσω δορυφόρων. Για την παρακολούθηση κινήσεων ναυτικών στόχων χρησιμοποιούνται συνήθως δορυφόροι με αισθητήρες ραντάρ συνθετικής απεικόνισης (SAR, Synthetic Aperture Radar) αλλά και με ηλεκτρο-οπτικούς αισθητήρες, που σε συνδυασμό προσφέρουν δυνατότητες κατόπτευσης ημέρα και νύκτα και με όλες τις καιρικές συνθήκες. Η Κίνα, που υστερούσε σημαντικά στον τομέα αυτό, έχει επιδοθεί από τα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας σε μια προσπάθεια αύξησης των δυνατοτήτων της με επανειλημμένες εκτοξεύσεις δορυφόρων της σειράς Jianbing / YaoGan. Μια άλλη πηγή πληροφοριών θα μπορούσε να είναι μη επανδρωμένα αεροχήματα μεγάλου ύψους πτήσης, μεγάλης εμβέλειας HALE (High Altitude, Long Endurance), με δυνατότητες παραμονής στον αέρα για μεγάλα χρονικά διαστήματα, υλοποιώντας ωκεάνια παρατήρηση. Το αμερικανικό BAMS (Broad Area Maritime Surveillance) με το Northrop Grumman MQ-4C Triton, για το οποίο έχουμε γράψει παλαιότερα, είναι ένα τέτοιο πρόγραμμα, που αποσκοπεί στη δημιουργία ενός UAV για χρήση σε συνεργασία με το νέο αεροσκάφος ναυτικής συνεργασίας του USN, το P-8A Poseidon. Η Κίνα, όπως και σε όλους, σχεδόν, τους τομείς της αμυντικής βιομηχανίας, έχει κάνει μεγάλα βήματα και σε αυτόν και ήδη έχει σε ανάπτυξη αντίστοιχα συστήματα.
Ο βασικός DF-21 (κατά ΝΑΤΟ CSS-5 «Dong-Feng») είναι ένας διώροφος πύραυλος μέσης εμβέλειας, που φέρεται να εξελίχθηκε στη χερσαία του έκδοση από το βαλλιστικό βλήμα υποβρυχίων JL-1 τη δεκαετία του 80 και να αποτέλεσε το πρώτο τέτοιο σύστημα στερεών προωθητικών εκτοξευόμενο από μετακινούμενο εκτοξευτή. Σύμφωνα με αμερικανικές πηγές, η αρχική έκδοση μπήκε σε υπηρεσία στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και έκτοτε αποτελεί τη βάση για διάφορες εκδόσεις, συμπεριλαμβανομένης και μιας κατά δορυφόρων και, φυσικά, της νεώτερης DF-21D, που είναι το πρώτο βαλλιστικό σύστημα ναυτικής κρούσης ASBM (Anti-Ship Ballistic Missile), όπως προαναφέρθηκε. Τα δημοσιοποιημένα στοιχεία -κυρίως από «ανοικτές» αμερικανικές πηγές- για τον DF-21D είναι λίγα και για κάποιες παραμέτρους του αντικρουόμενα, όπως για παράδειγμα το βεληνεκές του, που κάποιοι αναφέρουν ως 2.700 km+ ενώ άλλοι εκτιμούν ότι με (τη βαριά έναντι της ελαφρύτερης πυρηνικής) συμβατική κεφαλή δεν ξεπερνά τα 1.500 km.
Το ίδιο διιστάμενες είναι και οι απόψεις για το κατά πόσο αποτελεσματικό είναι ένα σύστημα ASBM, ειδικά αυτή η πρώτη κινεζική απόπειρα. Οι γνώμες, εδώ, καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα, από το ότι το όλο σύστημα αποτελεί μια «μπλόφα» του Πεκίνου για να υποχρεώσει το Αμερικανικό Ναυτικό σε αναθεώρηση στρατηγικών, μέχρι αυτές που υποστηρίζουν ότι το DF-21D είναι ένας παράγοντας που «αλλάζει το παιγνίδι» του ναυτικού πολέμου (game-changer).
Στην πρώτη περίπτωση, αρκετοί είναι αυτοί που επισημαίνουν το γεγονός, ότι μετά από μια δεκαετία ανάπτυξης οι Κινέζοι δεν έχουν εκτελέσει ούτε μια δοκιμή του συστήματος με πραγματικές επιχειρησιακές παραμέτρους, δηλαδή κατά κινούμενου ναυτικού στόχου στο μέσο του ωκεανού. Δοκιμή δεν έχει γίνει καν έστω και κατά… ακίνητου ναυτικού στόχου, παρά μόνο μια εκτόξευση εναντίον ενός περιγράμματος αεροπλανοφόρου που είχε σχεδιαστεί σε περιοχή της ερήμου Γκόμπι.
Στη δεύτερη περίπτωση, οι υποστηρικτές της θεωρίας του «ανίκητου όπλου» επισημαίνουν ότι η αντιβαλλιστική άμυνα είναι μια δύσκολη υπόθεση, πολύ δε περισσότερο, όταν τα συστήματα έγκαιρης προειδοποίησης που υπάρχουν σήμερα δε μπορούν να δώσουν στα πλοία ικανό χρόνο προετοιμασίας για εξουδετέρωση ASBM, ακόμη και εάν αυτά έχουν τη θεωρητική δυνατότητα να αναχαιτίσουν βαλλιστικούς πυραύλους μέσω AEGIS/SM-3 BMD.»
http://www.oneminute.gr/2014/03/df-21d.html